Usaglašen sa senzibilitetom svog vremena i umetnosti Mladen Marinkov je, u nekoliko navrata, iybijao u prvi plan jugoslovenskih skulptorskih aktuelnosti a što je, u određenom smislu, verifikovano brojnim priznanjima, nagradama, izvedenim spomeničkim skulpturama širom prethodne Jugoslavije, poverenjem da zastupa jugoslovensku umetnost na značajnijim internacionalnim umetničkim manifestacijama (Bienale u Veneciji, 1999).

U aktuelnom trenutku skulptura Mladena Marinkova je izrazito figuracijski definisana. U zrelim stvaralačkim godinama, bez obaveznosti prema ekstrenim situacijama na umetničkoj sceni, sam pred sobom, Marinkov se vratio klasičnoj skulpturi. Klasičnim postupkom vajanja on stvara torza uzbudljivog, sasvim plemenitog ekspresionizma, ili razbokorene krošnje drveća i šuma, tog odista retkog pejzažnog skulptorskog motiva. Veoma često, zbog naglašenog subjektivizma, zbog specifikuma ostvarenih predstava, zbog bogatstva metaforičkih značenja, ova skulptura ima postmodernistički prizvuk. Skulpture Marinkova ne prevazilaze dimenzije manuelnog obuhvata a faktura izvajanih oblika definisana je tragovima umetnikovih dodira i otiscima ruke kao najdirektnije manifestacije njegovog senzibiliteta. Sve to ukazuje na umetnikovu iskrenu ispovednu intimističku potrebu da se obrati posmatraču svog dela, da mu svojom skulpturom ponudi «nešto malo duše» i ljudskost tako potrebnu u ovim odista nemilosrdnim vremenima.